دندانپزشکی کودکان بزرگسالان تهران

معمولا نتایج ایمپلنت دندانی موفقیت آمیز بوده است ولی در برخی موارد،عواملی مانع از استخوان سازی اطراف ایمپلنت میشود.

بعضی از سطوح دارای عوامل رشد استخوان شامل کلاژن ،پروتئین های تغییر دهنده استخوان بوده و برخی خود دارای عوامل انتقالی چون اسید هیالورونیک هستند که کلیه موارد فوق را به سطح ایمپلنت می آورند.

 

 

طبق تعریف brenmark و همکارانش ادغام به این معنی است که مکانیزمی که در آن ایمپلنت های تیتانیومی و بافت زنده استخوانی بدون هیچ گونه التهابی بهبود پیدا می کنند.

Albre kesson و همکارانش تماس مستقیم بین ایمپلنت ها و استخوان زنده تعریف کرده و zab ادغام را تماس بین یک استخوان و ایمپلنت می داند که در آن تماس هیچ گونه علائمی از بیماری وجود ندارد.

ادغام ایمپلنت های دندانی بسیار مهم است و شامل چندین پاسخ بافتی جانبی است که شامل التهاب، توسعه عروق جهت رشد سلول های سرطانی، تحلیل استخوان، رشد استخوان و پس از آن در واقع فاز مدل کردن می باشد.

ابتدا خون حفره استخوان را پر می کند سپس اجزا سلولی خون مثل گلبول های قرمز، ترومبوسیت ها، و گلبول های سفید به سمت استخوان حرکت می کنند.

ناحیه تماس ایمپلنت و لخته خون فیبرین شکل می گیرد و بیش تر می شود، ماتریس موقت بر روی شبکه فیبرینی شکل می گیرد تا مرحله اول ادغام پایان یابد.

تحقیقات در راستای اصلاحات پیشرفته سطح ایمپلنت شامل تکنولوژی های در مقیاس نانویی و میکرویی انجام می شود.

اصلاحات جدید و پیچیده سطح، روش های متنوعی را در مقیاس نانو و میکرومتر فراهم کرده اند. بعضی از این سطوح دارای عوامل تحلیل و رشد استخوان هستند شامل کلاژن، پروتئین های تغییر شکل دهنده استخوان و عوامل انتقال مثل اسید هیالورونیک هستند که این مواد را به سطح ایمپلنت می آورند.

اسید هیالورونیک یک گلایکو آمینو گلاکون است که دارای پلی ساکارید های خطی است که از دو زنجیر مونوساکارید تشکیل شده است.

یکی از اجزای رایج ماتریس های خارج سلولی است که در همه ی موجودات زنده یافت می شود و نقش بسیار مهمی در بهبود یافتن ظاهری بافت ها مشاهده شد که موجب افزایش مهاجرت سلولی، چسبندگی، تکثیر، تفکیک و تشکیل استخوان می شوند.

ما فرض کرده ایم که اسید هیالورونیک تاثیرات مطلوبی بر روی تغییر شکل و بهبود بافت ها می گردد و هم چنین برروی ادغام ایمپلنت های دندانی نیز موثر هستند. هدف این پژوهش ارزیابی تاثیر این ماده بر روی ایمپلنت های دندانی در فک پایین تعدادی خرگوش می باشد.

روش ها و تجربیات:

این پژوهش با همکاری تیم تحقیقاتی دانشگاه kirrikle انجام شد و در آن 10 خرگوش نیوزیلندی با سن 10 هفته و وزن 2?5 تا 3 کیلوگرم استفاده شد.

روش جراحی:

ابتدا بیهوشی کامل انجام شد ، برش استخوان به طول 2?5 سانتی متر موازی لبه پایینی فک پایین انجام شد، ایمپلنت های دندانی با قطر 2 میلی متر و طول 4 میلی متر طراحی شدند، دو حفره جهت کاشت ایمپلنت درفک آماده شد. یک ایمپلنت در حفره جلویی برای ایجاد شرایط عادی و دیگری در حفره عقبی که دارای ژل هیالورونیک اسید بود قرار داده شدند. حیوان ها پس از دو ماه کشته شدند.

فک ها جدا شدند و درون محلول 10 درصد فرمالدهید قرار داده شدند، سپس تمامی نمونه ها دارای ایمپلنت و بافت های سخت مجاور درون بافرفرمالدهید4درصد قرار گرفتند.

از نمونه ها عکس های دیجیتالی تهیه شد و سپس ابعاد و اشکال آن ها توسط کامپیوتر بررسی شد، تماس بین ایمپلنت و استخوان ، استخوان- استئوئید در هر قسمت از بافت با اندازه گیری طول ایمپلنت درتماس با استخوان، استخوان معدنی و استئوئید انجام می گردد. ارزیابی میزان تماس استخوان و ایمپلنت از روی تماس مستقیم استخوان معدنی و سطح تیتانیوم صورت می پذیرد.

نتایج:

جراحی به شکل موفقی بر روی حیوانات انجام گرفت و هیچ گونه کاهش وزن آشکاری در آن مشاهده نشد، پس از کشتن حیوانات 3 تا از ایمپلنت های معمولی ناموفق بودند و پس از آزمایش خارج شدند.

فرآیند ادغام ایمپلنت و استخوان در همه ایمپلنت ها موفقیت آمیز بود و هیچ گونه علائمی از عفونت دیده نشد، ماتریس استئوئید و بافت های استخوانی جدید از نظر شکل و ابعاد در هردوروش بررسی شدند، بافت استئوئید و بافت استخوانی جدید در گروه دارای اسید هیالورونیک مشاهده شدند و اما تفاوت بسیار چشم گیری بین آن ها و گروه دارای ایمپلنت معمولی دیده نشد.

بحث:

اسید هیالورونیک در تکثیرومهاجرت سلول ها شرکت دارد و موجب ترمیم بافت می شود، عملکرد اصلی آن کاهش التهاب بافت در زمان بهبود یافتن زخم و حمایت از تکثیر سلول های اپیتلیال می باشد. این اسید در چشم پزشکی، پوست، ارتوپدی، علم مفاصل ، و دندانپزشکی برای اختلالات در مفاصل بین فک ها و درمان زخم های دهانی و هم چنین عمل های جراحی استفاده می شود.

هدف ما مطالعه و پژوهش بر روی تاثیر این ژل (اسید هیالورونیک) بر روی فرآیند ادغام ایمپلنت های دندانی است.

عوامل متعددی برروی بهبود استخوان تاثیر گذارند بنابراین تاثیرات مطلوبی برروی فرآیند ادغام ایمپلنت خواهند گذاشت.

اما هیچ مطالعه چاپ شده ای بر روی تاثیر واضح اسید هیالورونیک در این فرآیند کارنکرده است.

بعضی از پژوهش ها برروی تاثیرات آن برروی بهبود استخوان بوده است. یکی از جدیدترین های آن ها نشان داد که هیالورونیک اسید با جرم مولکولی بالا به شکل قابل توجهی در رشد استخوان به صورت موضعی اثر گذار است.

انگستروم و همکارانش تاثیرات این اسید برروی ارتفاع استخوان شکل گرفته و بهبود آن را مورد بررسی قرار دادند و یافته ها نشان داد که بین گونه درمان شده با اسید و بدون آن 1 میلی متر در طول 12 ماه اختلاف است.

دانشمندان نیز بهبود بهتر استخوان درمان شده با اسید هیالورونیک را نسبت به عدم حضور آن گزارش کردند.

با دانستن این مطالب راجع به این اسید در پی استفاده از آن ادغام ایمپلنت های دندانی شدیم.

نتایج نشان داد که اگر چه تفاوت چشم گیر نبودند اما گروه درمان شده با این اسید بافت استخوانی بیشتری در حوالی مرز مشترک استخوان- ایمپلنت بودند.

فرآیند ادغام ارتباط مستقیم با سطح ایمپلنت و استخوان دارد. تصاویر نشان دادند که نواحی ادغام شده در گروه دارای اسید بیشتر از گروه بدون اسید هستند.

التهاب بافت های استخوانی می تواند با روش های مرسوم اندازه گیری نیز ارزیابی شود، قرار دادن نمونه های استخوانی در متاکریلات تاثیر بسزایی در از دست رفتن کلسیم آن دارد چرا که یکنواختی را در ناحیه استخوان- ایمپلنت حفظ می کند.

Schwartz و همکارانش بیان کردند که با استفاده از رنگ آمیزی در قسمت های بافتی دارای کلسیم می توان ارزیابی اولیه مناسبی از بهبود زخم در نواحی ایمپلنت های تیتانیومی داشت

 

در پژوهش ها قسمت های بافتی توسط سه رنگ نشانه گذاری شده اند که رنگ نارنجی/قرمز برای استئوئید و رنگ سبز/آبی برای بافت معدنی بود.

این پژوهش چندین محدودیت دارد، یکی از آن ها نبود آزمایش های ابعادی و ظاهری در زمان های اولیه و میانی است. دیگر محدودیت ها نبود بارگذاری عملی ایمپلنت های ادغام شده است. دلیل آن استفاده از مدل حیوانی است که با تهیه ی پروتز خاص می توان بر آن غلبه کرد.

 

در نهایت توانستیم نشان دهیم که اسید هیالورونیک تاثیر مطلوبی بر روی بهبود بافت نرم استخوان دارد.