ایمپلنت دندان و سایز ایده آل فیکسچر (پایه)
در شرایطی که طول استخوان به ما اجازه کاشت ایمپلنت معمولی را ندهد ،از مینی ایمپلنت استفاده می کنیم
همچنین در مواردی که تحلیل استخوان داشته باشیم و استخوان فک شرایط مناسب نداشته باشد ،پزشک مینی ایمپلنت را انتخاب می کند
طرح درمان اولیه برای دندانپزشکی ایمپلنت، بایستی در برگیرنده ی سایز ایده آل ایمپلنت باشد که اساسا بر مبنای ملاحظات بیومکانیک و استتیک صورت می گیرد.
در پروتزهای معمول، هنگام جایگزینی دندان، به طور طبیعی دندان های پایه خلفی با پهنای زیاد جهت بازسازی دندان های خلفی به کار برده می شد، وقتی دندان ها با ایمپلنت های دندانی جایگزین می شوند، تیم درمانی باید از قبل سایز ایده آل ایمپلنت را بر مبنای روکش با استتیک ایده آل در چهارچوب اصول بیومکانیک انتخاب کند.
در گذشته سایز یک ایمپلنت اساسا بر مبنای حجم استخوان موجود در بعد ارتفاع، عرض و وطول تعیین می شد. جراح در قسمت های قدامی دهان از ایمپلنت های بلندتر و و در نواحی خلفی به دلیل محدودیت های ناشی از کانال مندیبولارو سینوس ماگزیلا از ایمپلنت های کوتاه تر استفاده می کرد. قطر ایمپلنت نیز هنگام جراحی تعیین می شد که با عرض استخوان موجود، ارتباط داشت و در اغلب موقعیت ها قطر ایمپلنت (4 میلی متر) استفاده می گردید.
در طی سال ها گنجاندن اصول بیومکانیک در طرح درمان های ایمپلنت های دندانی جهت کاهش رایج ترین عوارض درمان که مرتبط با استرس بیومکانیکال بودند، توسط مولف توصیه شده است.
در ابتدا پروتز بیمار مطابق با انتظارات استتیک و اینکه چند دندان، جایگزین می شود، ثابت باشد یا متحرک، طراحی می شود تا بزرگی و نوع نیروهای وارد بر روکش، مورد ارزیابی قرار می گیرند.
تراکم استخوان در نواحی احتمالی جای گذاری ایمپلنت ارزیابی و موقعیت های قرارگیری کلیدی ایمپلنت مشخص شده و در ادامه، تعداد ایمپلنت های اضافی بر اساس عوامل نیروی بیمار و تراکم استخوان در نواحی قرارگیری ایمپلنت، صرف نظر از عوامل نیروی بیمار و تراکم استخوان، دارای اهمیت هستند. از طرف دیگر تعداد کلی ایمپلنت ها مستقیما مرتبط با این عوامل نیرو و تراکم استخوان است. برای مثال وقتی بیماری، پارافانکشن دارد یا تراکم استخوان کم است،تعداد بیشتری ایمپلنت بایستی استفاده شود زیرا نیروهای بزرگ تری که به پایه های ایمپلنتی اعمال می شود، سب انتقال استرس های بزرگی به سطح تماس ایمپلنت با استخوان می شود.
در واقع تعداد ایمپلنت ها نیز ممکن است وقتی سایز ایده آل ایمپلنت ها، جهت بارگذاری بیومکانیکی کافی نیست، فاکتور مهمی باشد. ملاحظه بعدی این توالی طرح درمان ایده آل سایز ایمپلنت است.
یک رویکرد جامع، جهت تعیین سایز کلی ایمپلنت در پروسه کاشت دندان است که با تشخیص مشکلات بالینی آغاز می شود، عملکرد ایمپلنت های دندانی، انتقال نیروها به بافت های بیولوژیک اطراف است. مدیریت بیومکانیکال نیرو وابسته بع دوعامل است، ویژگی نیروی به کار رفته و ناحیه سطحی فانکشنال که load را پخش می کند.
سایز ایمپلنت مستقیما ناحیه سطحی فانکشنالی را که loadمنتقل شده از طریق پروتز را پخش می کند، تحت تاثیر قرار می دهد، سپس اصول پایه ای علمی مرتبط با نیروو سطح تماس با اصول مهندسی ترکیب می شوند تا اهداف بالینی مورد نظر تامین شود.
ملاحظات استتیک نیز در ارتباط با سایز ایمپلنت مورد توجه بوده و بخشی از این ارزیابی را تشکیل می دهند.
