دندانپزشکی کودکان بزرگسالان تهران

با ظهور علم نانو در حوزه های علمی، تحولی عمیق در این حوزه به وجود آورده است، که جایگاه ویژه ای در بازسازی و تولید در بافت های دهانی و همچنین جراحی ایمپلنت های دندان دارند.

نانو تکنولوژی یا تکنولوژی مولکولی که به عنوان مهندسی مولکولی هم شناخته می شود که مواد دارای ابعاد نانو ( 1 تا 100 نانومتر) را در بر می گیرد.

با کاربرد نانوتکنولوژی در دندانپزشکی ، جریان جدیدی از دندانپزشکی نانو رو به افزایش است.

با ظهور علم نانو در دندانپزشکی، بسیاری از مواد و روش های دندان را می توان به سطح جدیدی انتقال داد. از جمله ی این ها ایمپلنت های دندان می باشد . معرفی ایمپلنت های مدرن با ظهور brane mark آغاز شد. پس از چند دهه تحقیق بهترین طراحی و مواد با افزایش نرخ بقا و نرخ پایین شکست گسترش یافته است. مهم ترین علل شکست ایمپلنت میزان استخوان اطراف ایمپلنت می باشد. در همین زمینه سطح ایمپلنت و سطح بافت نقش مهمی را ایفا می کنند، با ورد علم نانوتکنولوژی فرصت های جدید برای دستکاری سطوح ایمپلنت ایجاد کرده است .

تغییرات سطح"

میزان تعامل سطح ایمپلنت با بافت خون بستگی به خواص سطحی مواد دارد ، این فرایند از یک سری مراحل پیچیده جذب و جابجایی پروتئین نشات می گیرد. در اینجا با چالشی روبرو هستیم که سطوح جدید، ایمپلنت را افزایش دهیم تا باعث افزایش موفقیت بالینی و کاهش زمان بهبودی بافت جهت بارگزای فوری ایمپلنت ها ، به ویژه در شرایط زیبایی شود.

نانو کامپوزیت های آلومینا و زیرکونیا و سرامیک نانو کامپوزیت می توانند برای تولید ایمپلنت جدید استفاده شوند.

اما این مواد نمی توانند خواص منحصر بفرد مکانیکی بافت دندانی را در خود جای دهند.

به همین دلیل ترکیبی از مواد معدنی و ارگانیک را می توان توسعه داد تا با خواص بافت اطراف دندان همخوانی داشته باشند، به همین دلیل ساخت پوشش ایده آل که ترکیبی از تکنیک ها و مواد برای ساخت لایه های آلی و غیر آلی است و ضخامت آن در حدود نانومتر است مورد نیاز است.

روش های ایجاد ویژگی های نانو بر روی سطح ایمپلنت:

پوشش سرامیکی

روش های فیزیکی

.پلاسما

.اسپری کردن

.رسوب یون

روش های شیمیایی

.اکسیداسیون

.درمان با اسید

.درمان قلیایی

.درمان هیدروژن پراکسید

.درمان با ژل

رسوب بخار شیمیایی

ترکیبی از رسوب بخار شیمیایی و روش سل-ژل

رسوب کریستالی گسسته

تکنیک چاپ تماسی و لیتوگرافی

پوشش سرامیک:

یک لایه نازک از سرامیک زیست فعال مانند هیدروکسی آپاتیت (HA) ، تری کلسیم فسفات (TCP) و مولکول های شیشه زیست فعال می تواند بر روی سطح ایمپلنت دندان استفاده شود، آن ها می توانند به سطح ایمپلنت و بافت اطراف ایمپلنت بپیوندند و باعث رسوب استخوان شوند.

اسپری پلاسما:

آلودگی سطحی به کمک یون های خلا برداشته می شوند و پلاسما رو سطح قرار می گیرد، رسوب گذاری روی سطح ایمپلنت به وسیله انرژی جنبشی اتفاق می افتد.

اما این روش ها معایبی هم دارند، پایداری طولانی مدت ایمپلنت های دندانی می توانند تحت تاثیر تغییرات ترکیب پوشش ها و ضخامت غیر یکنواخت قرارگیرد همچنین پایبند نبودن پوشش در بلند مدت می تواند منجر به خطرات سلامتی شود.