دندانپزشکی کودکان بزرگسالان تهران

از جمله مزایای این روش درمانی میتوان به کوتاه بودن زمان درمان ،عدم نیازبه بخیه زدن لثه ،انطباق بیشتر دندان ها اشاره کرد.

همچنین مانند سایر روش های درمانی استفاده از این نوع ایمپلنت معایبی راهم به دنبال دارد.

به عنوان  مثال مینی ایمپلنت ها برای طراحی اباتمنت بدنه ایمپلنت ،2یا3قطعه خیلی باریک بوده، درحالی که اکثر مواقع ایمپلنت ها یک تکه طراحی میشود.

در دهه 1970 ایمپلنت های باریک با قطر کمتر از 2 میلی متر در اروپا و آمریکای جنوبی خیلی معروف بودند، این ایمپلنت های پینی، معمولا به صورت مجموعه های دویا سه تایی به ازای هر دندان به کار می رفتند، آنها استخوان کرستال را حفظ نمی کردند و معمولا دچار شکست یا شکستگی می شدند، پس از معرفی ایمپلنت های ریشه ای شکل با قطر 3?75 میلی متر، شهرت خود را از دست دادند، اخیرا این ایمپلنت ها دوباره در بازار پیدا شده اند.

ورود دوباره مینی ایمپلنت ها به طور اولیه جهت پروتزهای انتقالی بود ، قطر این ایمپلنت ها در محدوده ی 1?8 تا 2?4 میلی متر بود، پس از اینکه تعداد و موقعیت نهایی ایمپلنت ها در پروسه التیام دو مرحله ای قرار داده شدند، مینی ایمپلنت های اضافی جهت بازسازی فوری و ساپورت یک پروتز ترانزیشنال استفاده می شدند،این رویکرد هنوز هم زمانی که بیمار طی پروسه التیام اولیه نمی خواهد روکش متحرک داشته باشد، یا جهت حمایت از ناحیه گرفت استخوانی طی پروسه تقویت استخوان دارای اعتبار و ارزش می باشد، اگرچه مینی ایمپلنت های ترانزیشنال ممکن است در برخی شرایط کلینیک دچار شکست شوند، اما ایمپلنت های با سایز رگولار تحت تاثیر قرار گرفته و ریستوریشن نهایی در معرض خطر نیست.

پس از چند سال مینی ایمپلنت ها جهت ساپورت اوردنچرهای متکی بر ایمپلنت پیشنهاد شدند. در این روش چند مینی ایمپلنت با o-ring یا سایر سیستم های اتچمنت اووردنچر گذاشته شده و به صورت فوری جهت تامین ریتنشن و ساپورت پروتز مورد استفاده قرار می گرفتند. این روش هم چنین به عنوان ((راه حل ساده جهت راحتی دنچر به دلیل قرار دادن ایمپلنت بدون فلپ)) معرفی شد.

همچنین می تواند هزینه کمتر به منظور تامین پذیرش بیشتر بیمار را تقویت کند.

معایب مینی ایمپلنت ها:

در مقایسه با ایمپلنت های دندانی 3?75 میلی متری یا بزرگ تر با هزاران گزارش کلینیکی، تقریبا هیچ مطالعه بلند مدتی درباره ایمپلنت های باریک صورت نگرفته است. حتی مطالعات بیشتر از 3 سال نیز تعدادشان محدود است. چون ایمپلنت های کوچکتر از 3 میلی متر قطر، معمولا برای طراحی اباتمنت بدنه ایمپلنت دو یا سه قطعه ای خیلی باریک هستند، اکثر مواقع ایمپلنت یک تکه طراحی می شود، این حالت نیازمند گسترش قسمت اباتمنت ایمپلنت به داخل دهان در زمان جای گذاری ایمپلنت می شود، بنابراین ایمپلنت در مقایسه با رویکرد یک یا دو مرحله ای، اکثر اوقات به صورت فوری در معرض فانکشن بیشتری قرار می گیرد، این مسئله خطر شکست طی دوره التیام استخوان را افزایش می دهد، چون التیام جراحی و دوره بارگزاری زود هنگام در یک زمان، رخ می دهند.

این ایمپلنت ها دارای یک ریسک افزایش یافته شکست در زمان التیام و بارگزاری زود هنگام وقتی که برای یک ترمیم فوری به کار می رود بین 5 درصد تا 30 درصد می باشد که وابسته به عوامل مختلفی از جمله قطرو طرح ایمپلنت است.

در گزارش که توسط دانشمندان بیان شده است ایمپلنت هایی که به صورت زود هنگام یا فوری بارگزاری شده بودند، دارای 11?8 میزان شکست در مقایسه با میزان شکست 1/8 در انواعی که به صورت تاخیری بارگزاری شده اند، بودند.

در این گزارش ایمپلنت با قطر 3 میلی متر در 20 درصد مواقع و ایمپلنت 3?5 میلی متری در 11?8 درصد و ایمپلنت 4?3 میلی متری در 2?8 درصد مواقع دچار شکست شدند. مینی ایمپلنت معمولا قطر کمتری از 2 میلی متر دارد.

جهت کاهش خطر شکست در زمان التیام و بارگزرای زود هنگام ، یک ایمپلنت قطور تر با یک بدنه با ناحیه سطحی بیشتر دارای مزیت است. چون مینی ایمپلنت ها جهت افزایش عمق thread خیلی باریک هستند و بیشتر به عنوان یک سوزن عمل می کنند تا یک پیچ.

یک مینی ایمپلنت معمولا به عنوان یک انتخاب ارزان برای بیمار مطرح می شود، قیمت محصول یک مینی ایمپلنت برای دکتر تقریبا نصف یک ایمپلنت با قطر رگولار است. مطمئن تر این است که به جای کاهش هزینه به نصف، هزینه اضافه تر مربوط به یک ایمپلنت رگولار پرداخت شود، چرا که استفاده از یک مینی ایمپلنت همراه با ریسک بیشتر شکست زود هنگام، ریسک بیشتر شکستگی، ریسک بیشتر به دلیل واحدهای مستقل از هم و انتخاب های پروتزی محدود می باشد.