در دندانپزشکی اباتمنت های مختلفی وجود دارد، اما کاربرد اصلی اباتمنت اتصال و نگه داری روکش یا پروتز بر روی ایمپلنت می باشد.
اباتمنت های ایمپلنت ، ابزارهایی هستند که به ایمپلنت های دندانی متصل می شود، این اتصال بعد از فرآیند بهبود بافت استخوانی و بافت نرم به وجود می آید، اباتمنت به جهت اتصال روکش، برروی فیکسچر قرار می گیرد.
ایمپلنت های دندانی بر خلاف بریج دندان که باید برای جایگزینی دندان های از دست رفته، دندان سالم را نیز تراش دهیم، نیازی به انجام این کار ندارد و به کمک پایه ایمپلنت در فک ثابت می شود.
جراحی ایمپلنت نیز مانند سایر جراحی ها مقداری تورم، درد و احساس سوزش در محل جراحی زا به همراه دارد، اما در برخی موارد ممکن است این عوارض حاد باشند، یا پروسه ی بازسازی استخوان و یا شکل گیری استخوان اطراف ایمپلنت با مشکل مواجه شود.
موفقیت پروسه های درمانی مثل ایمپلنت به این موضوع بستگی دارد که استخوان فک تحت چه شرایطی ایمپلنت را برای ایجاد اتصال موفق با استخوان زنده قبول می کند.
بعد از کشیدن یا از دست رفتن دندان ها، جهت جایگزینی آن ها می توان، از روش ایمپلنت استفاده نمود، در این روش پس از کاشت ایمپلنت باید استخوان فک پیوند محکمی با ایمپلنت برقرار کند تا از شکست جراحی ایمپلنت پیشگیری شود.
تحقیقات انجام شده توسط دانشمندان در کانادا نشان می دهد که اطلاعاتی حاکی از این که ایمپلنت های دندانی، وجود دارند که میزان سازگاری با استخوان را افزایش داده، خطر شکست ایمپلنت را کاهش می دهند.
ایمپلنت ها ریشه های مصنوعی هستند که در استخوان فک قرار می گیرند و از تحلیل استخوان فک جلوگیری می کنند.
برنامه ریزی جامع درمانی برای هر بیمار ضروری است ، اما زمانی که صحبت از درمان بی دندانی کل دهان و یا یک دندان با ایمپلنت به میان می آید، این موضوع اهمیت بیشتری پیدا می کند.
•
